အငြိမ်းစား တံတားအင်ဂျင်နီယာကြီး ဦးထွန်းလင်းရဲ့ လက်တွေက သူတည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ တံတားတွေရဲ့ blueprint အဟောင်းတွေလိုပဲ။ ထူထဲကြမ်းရှတပြီး မြေပုံပေါ်က မြစ်ချောင်းတွေလို အကြောအမျှင်တွေထနေတဲ့ သူ့လက်တွေဟာ computer mouse ကိုတော့ တစ်ခါမှ မကိုင်တွယ်ဖူးခဲ့ဘူး။ သူက computer နဲ့ software တွေမပေါ်ခင်ခေတ်ရဲ့ အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက်။ သူ့လက်တွေက concrete ရဲ့ အစိုဓာတ်ကို စမ်းကြည့်ရုံနဲ့ water-cement ratio ကို ခန့်မှန်းနိုင်ပြီး၊ သံမဏိကြိုးတစ်ချောင်းကို တူနဲ့ခေါက်ကြည့်လိုက်တဲ့အသံနဲ့ သူ့ရဲ့ ကြံ့ခိုင်မှုကို သိနိုင်တယ်လို့ နာမည်ကြီးခဲ့သူ။

သူ့သား မျိုးသန့်ကတော့ သူ့ရဲ့ မျိုးဆက်သစ်။ မျိုးသန့်ရဲ့ကမ္ဘာက air-con ခန်းထဲက high-performance computer တွေပေါ်မှာပဲရှိတယ်။ သူက structural analysis software တွေ၊ 3D simulation တွေနဲ့ မိုးမျှော်တိုက်ကြီးတွေရဲ့ ကြံ့ခိုင်မှုကို data တွေနဲ့ တိုင်းတာတဲ့ခေတ်ရဲ့ အင်ဂျင်နီယာ။ မျိုးသန့်အတွက်တော့ သူ့အဖေရဲ့ "လက်တွေ့" ဆိုတာ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အတိတ်ပုံပြင်တစ်ပုဒ်၊ ဒါမှမဟုတ် တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေခြင်းရဲ့ အထီးကျန်မှုတစ်ခုလို့ပဲ သူမြင်ခဲ့တယ်။

သားနဲ့ အဖ။ တူညီတဲ့ နယ်ပယ်က အင်ဂျင်နီယာ နှစ်ယောက် ဒါပေမဲ့ မတူညီတဲ့ ခေတ်နှစ်ခုကို တည်ပြီး မပြီးဆုံးတဲ့ အငြင်းအခုံတွေ ရှိကြသူများပေါ့။
အရာအားလုံးကို ပြောင်းလဲစေခဲ့တာကတော့ မိုးလေဝသရဲ့ သတင်းတစ်ခုပါပဲ။

"... နှစ်ပေါင်း ၅၀ အတွင်း အပြင်းထန်ဆုံးဖြစ် ဟီလီယာ မုန်တိုင်းဟာ... အထူးသဖြင့် ချင်းပြည်နယ်တောင်တန်းဒေသတွေကို အပြင်းအထန်ဆုံးဝင်တိုက်နိုင်ပါတယ်..."

ဦးထွန်းလင်းရဲ့ ကျောရိုးတလျှောက် အေးစက်တဲ့ခံစားမှုတစ်ခု 'စစ်' ခနဲ စီးဆင်းသွားတယ်။ သူတည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ "တိမ်ခိုးတံတား" ရှိတဲ့နေရာ။ မျိုးသန့်ကတော့ သူ့ phone ပေါ်က satellite ပုံရိပ်တွေ၊ wind speed model တွေကိုကြည့်ရင်း "စိတ်မပူပါနဲ့ အဖေ၊ data အရဆို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ချိန်ရပါတယ်" လို့ အေးဆေးစွာပြောတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဦးထွန်းလင်းကတော့ စကားတစ်ခွန်းမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ရဲ့စာကြည့်ခန်းထဲက သော့ခတ်ထားတဲ့ သစ်သားသေတ္တာအဟောင်းကြီးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ အထဲမှာတော့ နှစ်တွေကြာလို့ ဝါကျင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ blueprint အလိပ်ကြီးတစ်လိပ်။ သူ အဲ့ဒါကို ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြန့်ကျက်လိုက်တဲ့အခါ စက္ကူသားအဟောင်းရဲ့ ခြောက်သွေ့တဲ့အနံ့က အခန်းထဲမှာ လွှမ်းခြုံသွားတယ်။

သူ့အတွက်တော့ ဒါဟာ စက္ကူတစ်ရွက်မဟုတ်ဘူး။ အချိန်ခရီးသွားစက်တစ်လုံးလိုပဲ။ သူ့နားထဲမှာ လွန်ခဲ့တဲ့အနှစ် ၄၀ က သံတူထုသံတွေ၊ ချင်းတိုင်းရင်းသား လုပ်သားတွေရဲ့ ဟစ်ကြွေးသံတွေ ပြန်လည်ပဲ့တင်ထပ်လာတယ်။ နှာခေါင်းထဲမှာတော့ ချွေးနံ့နဲ့ရောနေတဲ့ မြေစိုနံ့တွေ၊ တောင်ပေါ်က လက်ဖက်ရည်ကြမ်းအဖန်နံ့တွေကို ပြန်လည်ရရှိလိုက်သလိုပဲ။

မျိုးသန့်က သူ့အဖေရဲ့ အပြုအမူကို နားမလည်နိုင်စွာနဲ့ ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ "အဖေရာ၊ အလကားစိတ်ပင်ပန်းနေတာပဲ။ ဒီမှာကြည့်၊ ကျွန်တော် simulation တောင်လုပ်ပြီးပြီ။" သူက laptop screen ကို သူ့အဖေဘက်လှည့်ပြလိုက်တယ်။ "The data is clear, အဖေ။ ခန့်မှန်းလေတိုက်နှုန်းအမြင့်ဆုံးမှာ တံတားရဲ့ main cable တွေက critical structural failure ဖြစ်နိုင်ခြေ ၇၀ ရာခိုင်နှုန်းကျော်နေပြီ။ အဖေတို့ခေတ်က safety factor တွေက ဒီလောက်မုန်တိုင်းကြီးကို ခံနိုင်အောင် တွက်ထားမှာမဟုတ်ဘူး။ လက်တွေ့ကျကျ စဉ်းစားရအောင်ပါ"

ဦးထွန်းလင်းက သူ့သားကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက နာကျင်မှုနဲ့ မာနနဲ့ ရောယှက်နေတယ်။ "မင်းရဲ့ computer က အဲ့ဒီတောင်ပေါ်မှာ ငါနဲ့အတူ ရှိမနေခဲ့ဘူး! တိုင်အမှတ် (၃) ကို စိုက်ဖို့ ငါတို့ ကျောက်သားအမာဆုံးနေရာကိုရှာရင်း ဒေသခံတွေရဲ့ အကူအညီနဲ့ မြေကြီးကို ဘယ်နှစ်ခါပြန်တူးခဲ့ရလဲဆိုတာ မင်း computer မသိဘူး! ဆလိုင်းဘမောင်ရဲ့ မျက်လုံးကို မင်းမမြင်ဘူးခဲ့ဘူး! သူက ကြိုးတွေကို တပ်ရင်းနဲ့ 'ဆရာကြီး၊ ဒီကြိုးက ကျွန်တော်တို့ရွာက ကလေးတွေရဲ့ အနာဂတ်ပဲ' လို့ပြောခဲ့တဲ့ သူ့မျက်လုံးက အရောင်ကို မင်း simulation က တိုင်းတာလို့မရဘူး! တောင်ကျရေစီးကြောင်းရဲ့ လမ်းကြောင်းပြောင်းတတ်တဲ့ 'စိတ်' ကို မင်း computer မသိဘူး!"

မုန်တိုင်းဝင်တဲ့ည...
အပြင်မှာတော့ လေရောမိုးရော သဲကြီးမဲကြီးရွာသွန်းနေတယ်။ အဲ့ဒီဒေသနဲ့ အဆက်အသွယ်အားလုံးပြတ်တောက်သွားပြီ။ ရေဒီယိုကနေ "ဆက်သွယ်ရေးပြတ်တောက်..." "လေတိုက်နှုန်း တစ်နာရီ မိုင် ၁၂၀ ကျော်..." ဆိုတဲ့ အသံပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းကလွဲရင် ဘာမှမကြားရ။

ဦးထွန်းလင်းကတော့ မီးမှိန်မှိန်အောက်က blueprint ကြီးကို စိုက်ကြည့်ရင်း တစ်ညလုံးမအိပ်ဘဲ ထိုင်နေတယ်။ သူဟာ မျက်စိကိုမှိတ်ထားပေမယ့် သူ့စိတ်တွေက တိမ်ခိုးတံတားပေါ်ကို ရောက်နေတယ်။ တံတားပေါ်မှာ သူကိုယ်တိုင် လမ်းလျှောက်နေသလိုပဲ။ Bolt တစ်လုံးချင်းစီကို စစ်ဆေး၊ cable တစ်ချောင်းချင်းစီရဲ့ တင်းအားကို ခံစားရင်း၊ "ငါ့တံတား... ကြံ့ကြံ့ခံထားစမ်းပါ..." လို့ စိတ်ထဲကနေ တိုးတိုးလေး ဆုတောင်းနေခဲ့တယ်။

မျိုးသန့်က သူ့ laptop ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ No Internet ။ No new data ။ အခုချိန်မှာ သူ့ရဲ့ခေတ်မီနည်းပညာတွေက အသုံးမဝင်တော့ဘူး။ သူ သူ့အဖေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အဖေ့မျက်နှာပေါ်က စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေ၊ မျှော်လင့်ချက်တွေ။ သူ အခုမှ တကယ်နားလည်သွားတယ်။ သူ့အဖေဟာ အတိတ်ထဲမှာ ပိတ်မိနေတာမဟုတ်ဘူး။ သူ့ရဲ့ "တာဝန်ယူမှု" ထဲမှာ ရှင်သန်နေတာ။ တံတားတစ်စင်း တည်ဆောက်ပြီးသွားတာနဲ့ အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက်ရဲ့ တာဝန်မပြီးဆုံးသွားဘူးဆိုတာကိုပေါ့။

မနက်လင်းတော့...
"... အံ့အားသင့်စရာကောင်းတာကတော့ နှစ်ပေါင်းများစွာသက်တမ်းရှိပြီဖြစ်တဲ့ 'တိမ်ခိုးတံတား' ကြီးဟာ မုန်တိုင်းဒဏ်ကို အပြင်းအထန်ခံခဲ့ရပေမဲ့ ပြိုမကျဘဲ ကြံ့ကြံ့ခံရပ်တည်နေဆဲဖြစ်ပြီး၊ အခုချိန်မှာတော့ အဆက်အသွယ်ပြတ်တောက်နေတဲ့ ရွာငယ်လေးတွေအတွက် တစ်ခုတည်းသော ကယ်ဆယ်ရေးနဲ့ ထောက်ပံ့ရေးသွေးကြောလမ်းမကြီး ဖြစ်နေပါတယ်..."

ဦးထွန်းလင်းရဲ့ မျက်လုံးထောင့်ကနေ မျက်ရည်တစ်စက် တလိမ့်လိမ့်စီးကျလာတယ်။
မျိုးသန့်က အသံတိတ်နေရာကနေထပြီး သူ့အဖေအတွက် လက်ဖက်ရည်ကြမ်းတစ်ခွက် အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ဖျော်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စားပွဲပေါ်က blueprint အဟောင်းကြီးပေါ်က သူ့အဖေရဲ့ လက်ရေးနဲ့ရေးထားတဲ့ မှတ်စုလေးတစ်ခုကို လက်ညှိုးထိုးရင်း တိုးညင်းစွာမေးလိုက်တယ်။

"ဒီမှတ်စုထဲမှာ ရေးထားတဲ့... 'ကျောက်သားရဲ့ သက်တမ်းကိုကြည့်ပြီး anchor အနက်ကို ချိန်ညှိရန်' ဆိုတာ... အဲ့ဒါ ဘယ်လို dataမျိုးလဲဟင်... ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပြပါလား အဖေ။"

ဦးထွန်းလင်းက မျက်ရည်စတွေကိုသုတ်ရင်း သူ့သားကိုကြည့်ပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာအတွင်းမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တကယ်စိတ်သက်သာရာရသွားတဲ့ အပြုံးတစ်ခုကို ပြုံးလိုက်တယ်။ သူ့အမွေက တောင်တန်းတွေကြားက concrete နဲ့ steel တံတားတစ်စင်းမဟုတ်တော့ဘူး။ အခု သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ မျိုးဆက်သစ်တစ်ယောက်ရဲ့ အသိပညာကို တလေးတစား တောင်းခံလာတဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ဆက်လက်ရှင်သန်ခွင့်ရလိုက်ပြီလေ။

#engineering #civilengineering #bridge #SBGG #ECommerce #buildingmaterials